Кон “Mo’ Meta Blues” – мемоарите на Ahmir “Questlove” Thompson рецензија на Петар Хаџиев

Во првиот гостински пост на Ескалиер имаме еден одличен есеј напишан од Петар Хаџиев преку кој ни ги пренесува неговите импресии од книгата “Mo’ Meta Blues” на фронтменот на хип-хоп составот "The Roots" Амир "Questlove" Томпсон. 

Ahmir “Questlove” Thompson e роден во Филаделфија и е познат по својата работа како продуцент, диџеј, музички критичар, но пред се како тапанар и основач на легендарниот хип-хоп бенд The Roots. Носител на најпознатото афро моментално. Неговото музичко творештво и познавање го сместува меѓу поважните ликови за развојот на хип-хоп културата. Тој е, пред се, еден креативец кој се има посветено себеси на музиката. Ова беше доволно да ме заинтересира да ја прочитам неговата биографска книга. 

“When I really like something, I tend to never listen to it again. I want to remember the feeling even more than I want to remember the music. If you get that record back out, you risk learning that it’s not as good in reality as it is inside of you. Better to have the memory than to go back and have to adjust your truth. And even if it is every bit as good, you’re just going to deconstruct it, like this. You’re going to use your brain instead of your feelings. As you get older, feelings are hard to come by.”

• -Rich Nichols, долгогодишниот менаџер на The Roots и еден од „гласовите“ во книгата. 

Книга во која Questlove, со помош од своите пријатели – книжевниот уредник на книгата и менаџерот Rich Nichols (секој од нив со посебен „глас“), ја раскажува својата животна приказна. Како дете на музичари, уште од три години свири на тапани, а исто така од таа возраст почнува и да се интересира за музички изданија. На начин својствен за себе, преку врзување на сеќавањата за плочи, а подоцна и касети и дискови, се навраќа на своето детство и адолесценција, почетоците и понатамошниот успех на неговиот бенд The Roots, продукциската работа со голем број музичари, светската слава и угледот кај музичките критичари кои го уживаат The Roots, како и нивната музичка резиденција во шоуто на Jimmy Fallon. Исто така, раскажува за творештвото во колективот Soulquarians (во кој меѓу другите членови биле и J Dilla, Erykah Badu, Common, D’Angelo и други) и нивното создавање на нов жанр во музиката – neosoul. 

Читајќи ја оваа книга ќе сакате да се нурнете во морето од музичко богатство што Questlove го сервира, а на крајот од секое поглавје е сублимирано во рубриката “Quest Loves Records”. Ќе дознаете за неговата опсесија со Prince, изненадувачките симпатии кон бендот KISS, инспирацијата што ја црпел од негови современици како De La Soul и A Tribe Called Quest, како и познавањето на огромен број на фанк, соул, диско, рок и хип-хоп изведувачи. Доколку сте ги слушале албумите на The Roots, оваа книга ќе служи како потсетување на сите моменти поминати со нив, а во спротивен случај – ќе ве натера да посакате да ги додадете во својата музичка колекција. 

Би ја препорачал на секој искрен љубител на музиката, без разлика дали е или не е вљубен во хип-хопот (како мене). Се чита навистина лесно и брзо. Читајќи ја книгата ќе се најдете во ситуација каде се враќате на одредени делови затоа што едноставно зрачат од љубов и топлина спрема музиката. По завршувањето на книгата бев малку тажен затоа што заврши, а ниту едно наредно нејзино читање нема да ме натера да се чувствувам на истиот начин како кога ја читав за прв пат, но од друга страна се почувствував далеку побогат од аспект на моето музичко образование и почнав да ја ценам музиката на малку поинаков начин од претходно.

Оценка: 9/10

ПС. Сликите на крајот од книгата се шлагот на тортата, а особено интересна е и одјавата – во стилот на одјавите што Questlove ги прави за секој албум на The Roots. 

ППС. На линков има дел од албумите кои што се содржани во рубриката “Quest Loves Records”: https://myspace.com/discover/editorial/2013/7/2/bookmarked-the-50-records-that-made-questlove-according-to-mo-meta-blues

Несомено е дека првите импресии од преслушувањето на нова музика или пак читањето на нова книга се најсилни, идилични, меѓутоа за да создадеме лични класики кои ќе бидат темел на нашиот индивидуален карактер треба да се навратиме на многу книги и албуми. Понекогаш се навраќаме трагајќи по првичниот позитивен впечаток. Понекогаш можеби првиот впечаток не бил толку добар меѓутоа сметаме дека има нешто што ни проникнало. Исто така многу книги се убави на различен начин доколку ги прочитаме во различен дел од нашиот живот. Затоа сметам дека за да создадеме лични класици треба да се навратиме на многу книги и тоа е тема на некој следен пост.

Интервју со Владимир Владиславич

Убеден сум дека писателите кои пишуваат фикција ги даваат најдобрите интервјуа. Интервјуто со Иван Владиславич, балкански емигрант кој живее и работи во Јоханесбург, го потврди тоа.

Во интервјуто за TheWhiteReview.org тој зборува за своите дела, за методот преку кој ги одбира локациите за кои пишува како и составува една практична листа на книги кои би ги понел на пуст остров. Следат неколку извадоци кои мене ми оставија впечаток. Тука може да го прочитате интервјуто во целост.

За тоа како некои локации остануваат во нашето сеќавање:

^AIVAN VLADISLAVI? — I’m interested in the layering of memory and place. I’ve quoted Lionel Abrahams on this question before: in his poem ‘Views and Sites’ he wonders whether his attachment to certain unprepossessing parts of the city may be traced to the fact that a ‘topsoil of memory’ has formed there and this makes him feel more alive, more at home. I was considering Abrahams’ work when I started Portrait with Keys, and so questions about memory and place are in the foundations of the book.

Во врска со тоа дали пишува имајќи ги читателите во предвид:

I obviously consider the reader to the extent that I hope someone will read what I’ve written and I expect them to get something from the exercise. But I cannot say that I think about this reader when I’m working. It feels to me like the contract is entirely between myself and the text; I am trying to resolve something for myself by working it through in language. What happens afterwards doesn’t concern me at the time. In this limited sense, you could say I’m writing for myself. Limited because I’m also not the intended reader; the pleasure for me is in the writing rather than the reading. Tim Couzens once told me something Calvino said about writing, to the effect that it was ‘hiding something so that the reader can find it’. This seems like a good description of the activity. When I’m ‘hiding something’ in written form, I imagine that someone will come looking, but I don’t know who this person is and I don’t consider how good their eyes are.

Каде што објаснува како секоја книга си има своја ситуација и место каде што треба да се прочита. Мислам дека многу од нас, вклучувајќи ме и мене, ја направиле таа грешка да понесат "тешка" книга на плажа, каде е невозможно да се достигне потребното ниво на концентрација за да се поврземе со книгата. Неговиот одговор дека тешките книги треба да се прочитаат во библиотека наоѓајќи се помеѓу полици со други книги е одличен:

 ^AIVAN VLADISLAVI? — I cannot arrive at a list of ‘essential readings’. Some readers might find it easy, but the list of books I love for one reason or another is too long and varied to make a sensible choice of four. In any event, books change with every reading, and they can lose their appeal or suddenly come to life in new circumstances. I’ve taken a stack of books with me on holiday only to discover that half of them are unreadable at the seaside. I wouldn’t like to find myself under a beach umbrella, clutching a copy of Labyrinths that I simply can’t read, because you need to be in an armchair, surrounded by bookshelves, to read Borges properly. (I dislike the phrase ‘prescribed reading’ – but that is a different matter.)

И за крај неговата листа на книги кои би ги понел на пуст остров:

Let me take you literally and handpick four books for the desert island. Probably one should pack Robinson Crusoe, which is full of advice on building stockades and so on, but I would rather have Treasure Island. There’s an irrepressible energy in Stevenson’s prose that cheers me up. He speaks to the child in his reader, but he treats that child like an adult. Do you know his wonderful remark that good stories ‘satisfy the nameless longings of the reader, and … obey the ideal laws of the day-dream’? This is far from how I write but close to how I read. 

Then I would take something I read recently, Tim Robinson’s Stones of Aran: Pilgrimage. It’s a meticulously detailed account of Árainn, the largest of the three Aran Islands, its geology, history, mythology, shaped by a walk around its rugged coastline. It’s a beautiful book, one that approaches a single place with such loving attentiveness that no reader could come away without a new awareness of their own surroundings. I imagine it would be a very useful guide to desert-island life. Going back to Lionel Abrahams’s idea of the ‘topsoil of memory’, Robinson’s genius is to find this topsoil in every nook and cranny. By examining how every crag and inlet came by its name, for instance, he finds human traces in the landscape and opens it to history. (Robinson wrote a follow-up called Labyrinth, in which he ventures from the shoreline into the interior. Perhaps I should pack that instead?) 

 My third choice might be Axel Munthe’s The Story of San Michele, which is about his house on Capri, his work as a doctor and anything else he feels like writing about. I’ve been fascinated by this wayward memoir since I first read it as a teenager.

Finally, I’ll defer to Aubrey Tearle, the narrator of The Restless Supermarket, who recommends the Condensed Oxford Dictionary as the perfect desert island reading, not least because it comes with a handy magnifying glass one could use to start a fire. As fans of Survivor know, you can endure almost anything if you have fire, and once your torch goes out you have to leave the tribal council area immediately.  

 

Доколку сеуште не сте убедени дека писателите на фикција ги даваат најдобрите интерјвуа прочитајте го ова интервју со Маргарет Атвуд.

Локална и државна перспектива (James C. Scott)

NY Times©

Еден извадок од есеј на James C. Scott, антрополог кој ја проучува историјата преку еволуцијата на државниот апаратус:

The window and door tax established in France under the Directory and abolished only in 1917 is a striking case in point. Its originator must have reasoned that the number of windows and doors in a dwelling was almost perfectly proportionate to the dwelling’s size. Thus a tax assessor need only walk around the house counting the windows and doors to estimate its size. As a simple expedient, it was a brilliant stroke, but not without consequences. Peasant dwellings were subsequently designed or renovated with the formula in mind so as to have as few apertures as possible! While the fiscal losses could be recouped by raising the tax per opening, the effects on the long term health of the rural population lasted for than a century.

The window and door tax illustrates something else about “state optics”; they achieve their formidable power of resolution by a kind of tunnel vision that brings into sharp focus a single aspect of an otherwise far more complex and unwieldy reality. This very simplification makes the phenomenon at the center of the field of vision more legible and hence more susceptible to careful measurement and calculation. Combined with similar observations, an overall, aggregate, synoptic view of a selective reality is achieved, making possible a high degree of schematic knowledge, control and manipulation. [потенцирано од мене]

Есејот се вика "The Trouble with the view from above", издаден е во 2010 за либертаријанскиот Cato институт, а во него авторот прави споредба помеѓу државната и локалната номенклатура. Есејот се надоврзува на она што го објаснува во книгата "Seeing like a State" каде објаснува како утописки идеи од перспектива на државата пропаѓаат кога се имплементираат во комплексниот реален свет.

Неговиот начин на изразување е структуиран така што најпрво опишува историски примери кои потоа ги анализира давајќи им контекст. Ова можеби звучи едноставно, меѓутоа неговата теорија нуди кохерентен контекст за историјата од времето на hunter-gatherers па се до денес. Еве уште еден извадок кој се наоѓа негде на крајот од текстот каде авторот збори за како тоа Пруската администрација сакајќи да го предвиди точниот плод на дрва во шумите и да го максимизира истиот, ја осакатила шумата од голем дел од животински и растителен свет. Во овој извадок може да се најде суштината и идеата на есејот:

It is, however, the next logical step in German scientific forestry that commands our attention. That step was to attempt to create through careful seeding, planting and cutting, a redesigned forest that was easier to count, manipulate, measure, and assess. Thus was born the modern, “production” forest: a mono-cropped (Norway spruce or Scotch pine), same-age, timber-farm planted in straight rows. The very uniformity of the forest vastly simplified its management and exploitation. Forestry crews could follow a few simple rules for clearing the underbrush, trimming and fertilizing; the mature trees of comparable girth and length could be felled into the alleys and marketed as homogeneous units to logging contractors and timber merchants. For nearly a century, during which German scientific forestry as a codified discipline became the world standard, the “production forest” was a resounding success in terms of steady yields at low cost.

Redesigning the forest as a “one-commodity machine,” however, had, in the long run, catastrophic consequences for forest health and production. The mono-cropped, same-age forest was far more vulnerable to disease, blight, and storm damage. Its simplicity and formal order, together with the elimination of underbrush, deadfalls and litter dramatically reduced the diversity of the flora, insect, mammal, and bird populations so essential to soil building processes. Once the soil capital deposited by the old-growth forest had been depleted, the new forest entered a period of steep decline in growth and production. The term “Waldsterben” entered the vocabulary of modern forestry science and led, in turn, to huge outlays for fertilizers, rodenticides, fungicides and insecticides as well as efforts to artificially reintroduce birds, insects and mammals that had disappeared. By redesigning the complex and poorly understood ecology of the old-growth forest as a veritable wood-fiber farm and bracketing everything else, scientific forestry had destroyed a vernacular forest and a host of ecological processes that came back to haunt it.

The example of scientific forestry is meant here as a signal and cautionary example of the dangers of the forms of simplification typical of states and large bureaucratic organizations. 

За крај можете да го прочитате и ова кратко интервју за NY Times доколку ве интересира како живее и размислува авторот кој е политиколог на универзитетот Yale.