Проблемот со Фејсбук

Повеќе тука.

Начини на кои може да се искористи овој избув на податоци Пост.02

Текстот е вториот дел од мојот семинарски труд за политиката академија "Friedrich Ebert"

Линк до првиот пост можете да најдете тука.

Следно прашање кое следствено доаѓа откако се воспостави фактот дека имаме проширување на изворот на податоци е како да го искористиме тоа? За да го одговориме ова прашање најдобро би било да се вратиме и да го резимираме процесот преку кој го добивме новиот систем. По истиот пат и самиот процес продолжува да еволуира. Делумно повторно причината е од бизнис карактер. Водени од мотивот за профит, партиципантите на овој пазар понудија нови услуги и отворија нови пазари. Истражувачкиот сектор исто така не заостана, тие веројатно водени од различен мотив, мотивот да се најдат нови методи за тестирање на хипотези, аналогно на новите услуги во бизнис секторот, ја проширија својата дејност цедејќи информации преку анализирање на однесувањето на луѓето во интернет сферата за академски цели. Сметам дека овој процес, каде пазарот се шири и евоулира, за тоа потоа да се пренесе во академскиот свет, каде процесот ќе достигне едно ново ниво кое пазарот го прифаќа, е еден процес кој често се случува во општеството и многу индустрии го искористиле неговиот бенефит иновирајќи нови производи и услуги. Нивото на сплотеност помеѓу академската сфера и пазарот е пожелно да биде што поблиску за бенефит на економијата. За жал кај нас спротивното е реалност. Меѓутоа, да се навратиме на првичното прашање, како да го искористиме овој нов извор на податоци? За да се одговори ова прашање најпрво ќе ги разгледаме изворите од кои се генерираат податоците и начините на кои може да се дојде до истите.

Извори кои генерираат податоци се нашите паметни уреди (во главном телефони и таблети), нашата активност на интернет, воглавном на социјалните мрежи (твитер, фејсбук, инстаграм…) како и сите останати уреди поврзани на интернет чии сигнали се зачувуваат за понатамошна обработка.

Користејќи ги апликациите на нашите телефони и таблети секојдневно генерираме голема количина на информации, како и им даваме пристап до нашите лични податоци на компаниите кои ги менаџираат овие апликации. Приватноста на податоците генерирани од нашите уреди моментално е “жешка” тема насекаде во светот. Во овој труд јас нема да навлегувам длабоко во темата, меѓутоа важно е да се разработи до некој степен за подобро разбирање на поширокиот контекст. Важно е да стане јасно дека на повеќето гиганти како Фејсбук или Гугл нашите лични податоци се клучни за успешноста на нивниот бизнис модел. Тие нудат платформа каде ние ги полниме нивните сајтови со содржина, а тие продаваат огласи на просторот на кој ние нудиме содржина. Проблемот со приватноста е во тоа што поради тоа што успехот на компаниите кои произведуваат апликации се наоѓа во тоа да соберат што подетални лични податоци кои ќе ги искористат за да понудат подобри услуги, или пак едноставно да ги продадат, ги наведува самите компании да ги заштитат самите податоци, за на крајот ние кои ги генерираме самите податоци немаме пристап до истите. Така популарно е прашањето кој е всушност правичниот сопственикот на паметните уреди (и на податоците)? Дали ние сме само корисници на уредите преку кои креираме бесплатна содржина и податоци за тие да се искористат во бизнисот на компаниите? Сметам дека најпрво треба да се повлече линија помеѓу оние податои кои се лични и сметаме дека не треба да ги споделиме со компаниите и оние податоци кои може да бидат јавни и да се искористат во истражувачкиот свет, како и за оптимизација при користење на техничките уреди. Моментално од нашите паметни уреди се добиваат информации за нашата мобилност, односно каде се движиме, како и целосен профил на нашите навики при користење на овие уреди. Од паметните уреди како таблетите и мобилните телефони се дознава повеќе отколку од компјутерите, поради облигацијата да се логираме со нашиот индентитет при користењето на мобилните апликации, додека компјутерите често се користени од повеќе лица. Прашањата во врска со приватноста се од несомено политички карактер и така треба да се пристапи кон нивно решавање. Меѓутоа ќе треба да се акумулира доволно воља и моќ за да се издејствува нивно решение кое ќе биде во полза на мнозинството.  

Вториот извор на информации е од нашата активност на интернет, во главном од нашата активност на социјалните мрежи како што се Фејбук, Твитер, Инстаграм, Форсквер итн. Сите овие социјални мрежи се создадени со цел да вршат различни услуги, а со тоа и да соберат информации од различен карактер на социјалното живеење. Исто така сите овие соц. мрежи нудат пристап до дел од информациите кои може да ги искористиме за истражувања. Фејсбук содржи највеќе информации за тоа кого познаваме. Твитер содржи највеќе информации за нашето мислење на разни теми, како и локациони информации и информации во врска со нашите интереси. Инстаграм е социјална мрежа за споделување на слики и содржина во врска со нив, како и инфо за локацијата од каде е направена сликата. Форсквер е социјална мрежа за споделување на нашата локација со нашите контакти, профилирање и рејтинг на угостителските локали. По наведување на изворите на информации ќе наведам и како да ги искористиме овие извори.

Третиот извор на информации е интернетот на предмети. Овој извор на информации е сеуште во зачетна фаза. Меѓутоа се очекува во блиска иднина нашите уреди да бидат поврзани на интернет и да ‘знаат’ што треба да направат во дадени ситуации. Така, на пример нашите фрижидери ќе прават автоматски нарачки на намирници. Сите уреди како бравите, сијалиците итн. ќе бидат вмрежени преку безжична мрежа и ќе комуницираат со цел подобро да ни служат. Сите овие информации ќе се сочувуваат и ќе бидат субјект на бројни истражувања, дебати за приватност итн. Тоа се трите извори на дигитални информации, да видиме како може да ги добиеме и да ги искористиме.

Секоја од овие апликации нуди интерфејс или front end преку кој се логираме и ја користиме апликацијата. Исто така, секоја од овие апликации нуди и влез одзади или back end преку кој добиваме пристап до информации кои корисниците решиле да бидат јавни и компанијата решила да го дозволи пристапот до нив. Твитер е најотворен кога станува збор за искористување на информациите кои ги објавуваат корисниците на овие социјални мрежи. Преку задниот пристап може да добиеме пристап до текот на сите информации кои се објавуваат на твитер, додека се објавуваат. Твитер не нуди пристап до датабаза каде сите овие податоци се зачувани, за што би требало многу скапа инфраструктура поради тоа што зафаќаат премногу меморија. Твитер го нуди само пристапот до овие информации додека се објавуваат, во вистинско време (како прозор до текот на податоци), така што оние информации кои нас ни се потребни може да ги зачуваме во наша меморија и да ги искористиме. Твитер има и историска датабаза со твитови кои се предходно направени, меѓутоа ова е само 1% од сите твитови и до определено време во минатото, така што правење истражувања на база на историската меморија на твитер најверојатно нема да биде репрезентативно. Има компании кој ги сочувуваат сите твитови во датабази за понатамошно продавање на истите. За користењето на овој заден пристап до информациите ни е потребна авторизација, како и коринички профил на мрежата (ова станува збор и за влез во информациите на останатите социјални мрежи).

Задниот влез до податоците на Фејсбук функционира на сличен начин како и предходноспоменатион на Твитер. Повторни ни е потребно активен кориснички профил, информациите кои можеме да ги добиеме се јавните податоци, или податоците на нашите пријатели. Доколку сте и администратор на некоја Фејсбук страна, преку задниот влез можете да ги добиете сите податоци кои ви се достапни и кога ќе се логирате на Фејсбук. Податоците што се објавуваат од Фејсбук страните се јавни, меѓутоа има рестрикции доколку сакаме да го дознаеме идентитетот на лицата кои ги следат овие страни.

Одлична презентација за тоа какви информации може да извадиме од Фејсбук може да се најдат во извештајот на креаторот на софтверскиот пакет Mathematica и Wolfram/Wolfram Alpha, каде многу Фејсбук корисници ги донирале своите податоци за неговото истражување. Фејсбук генерира графи во кои може да видиме колку се поврзани нашите пријатели, поради тоа што може да видиме колку пријатели имаат нашите пријатели, како и кои од нив се пријатели еден со друг. Ова не се графици од оној тип на кој сме навикнати, туку под графа во овој случај се именува начинот на сочувување на податоци од страна на Фејсбук. Корисниците се меморираат како интерсекција на врски или node, додека врските помеѓу корисниците се нарекуваат edges. Ваквиот начин на зачувување на податоците ни овозможува детална визуализација од која може да извадиме многу заклучоци за социјалниот круг на корисникот чии податоци ги разгледуваме. На сликата подолу може да се видат графиците на 4 корисници со различен изглед.

Фугура.03 Извор: Wolfram Alpha Blog

Анализата која е направена ги дели групите на пријатели во кластери според сличност. Секој кластер е различно обоен. На сликата може да забележиме 4 различни типови на социјални мрежи. Во првата се забележуваат четири поголеми кластери со доста врски помеѓу различните кластери. Ова може да биде случај со човек кој на исто место растел и се образовал, така што иако запознал разни групи на луѓе во средна школа, факултет, маало, сепак и меѓу разните групи има конекции. Втората слика е слична на првата, со тоа што има два главни кластери кои се одделени, меѓутоа сепак има врски помеѓу. На третата слика гледаме четири кластери кои се изразито одделени, односно групите на пријатели не се познаваат едни со други. Четвртата слика гледаме еден доминирачки кластер, односно ова е тип на корисник чии пријатели се познаваат едни со други.

Инстаграм, социјалната мрежа за споделување на слики исто така нуди пристап до сите јавни податоци, освен демогравските, преку задниот влез. Принципот на кој функционира Инстаграм е таков што споделуваме слика, за која може да напишеме некаква порака и често во пораката се користи хаштаг за полесно пребарување. Исто така корисниците избираат дали ќе остават геолокација каде е направена сликата. Така користејќи го задниот влез на Инстаграм можеме да видиме во кој регион кои кампањи се најпопуларни, можеме да видиме какви слики се споделуваат во одреден регион, можеме да пребаруваме термини итн.

Последно, од Форсквер може да се добијат геолокациски информации. Форсквер не ни дава пристап до сите јавни податоци, туку ни дава пристап само до нашиот профил. Значи нема тек од информации кои може да го искористиме, меѓутоа може да избереме локација или пак локал и да добиеме 5 дестинации кои корисниците ги посетиле по посета на пребараната локација. Ова може да се направи за секоја следна локација, така што може да добиеме слика за тоа кои локали се посетувани од истите луѓе, а со тоа и да добиеме некоја шема за навиките на движење на различните групи на луѓе. Резултатите од ваквото пребарување на Форсквер може да се визуализираат во графа како онаа на Фејсбук.

Што е тоа "Big Data"? Пост.01

Постот е прв дел од мојот семинарски труд за политичката академија "Friedrich Ebert": " Алтернативни Методи за Мерење на Јавното Мислење"



Терминот “Big Data” во последните неколку години го сретнуваме насекаде, меѓутоа неговото значење не е конкретно дефинирано, а со тоа и употребата на терминот често е арбитрарна. Користењето на терминот може да се поврза со два фундаментални концепти, едниот е во контекст на тоа дека обемот на податоците е преголем т.е. преголем за да биде обработен на еден компјутер, така што ‘big data’ се користи во контекст на тоа дека податоците кои се субјект на понатамошна обработка за да се добијат некакви резултати се преголеми во смисла на тоа колку меморија зафаќаат. Пример за ова е Гугл или Фејсбук кои чуваат детални податоци за стотици милиони нивни корисници. Инфраструктурата за зачувување на податоците и особено за нивно прикажување во краток временски интервал е многу комплексна, како и различна од она што се користело во минатото. Така, техничките инжињери создадоа нови методи за сочувување и прикажување на податоците соодветни со модерното време.




Вториот контекст во кој се користи изразот ‘big data’ е во смисла на обемот на податоци кои ги генерираат нашите хардверски и софтверски уреди. За разлика од контекстот на тоа дека податоците не ги собира во меморијата на еден компјутер, вториот контекст е во смисла на тоа дека едноставно луѓето генерираат многу повеќе податоци отколку во минатото. Доста познато истражување на гигантската компанија IBM доаѓа до наодот дека 90% од податоците генерирани во целата историја на чоештвото се генерирани во последниве 2 години. И растот на обемот на податоци кои чоештвото ги генерира не се успорува, туку напротив се повеќе расте (експоненцијално). Така, може да се каже дека терминот ‘big data’ се користи во два контексти, првиот за тежината на самите податоци и вториот за количината на податоци кои ги генерираат техничките уреди.







Фигура 01. Извор - Forbes.com



Фигура 02




По периодот на адаптација, во кој се промени системот за да се приспособи кон новите потреби, следуваше периодот на бројни дебати и истражувања околу тоа што се може да се направи со волку податоци. Најчесто мотивот за ваквите дебати е од профитабилен карактер, односно, компаниите водени од желба за профит ги истражуваат новите можности. Меѓутоа, како што подоцна ќе објаснам подетално, исто така и владите не заостанаа кога станува збор користење на овие податоци. Случајот со Американската агенција НСА (Национална Сигурносна Агенција) и Едвард Сноуден е повеќе од познат. По одвивањето на овие бројни адаптации, би рекол дека може да се каже дека влеговме во некоја трета фаза од процесот, каде новогенерираните податоци веќе се обработуваат и ова се случува насекаде: во бизнис сферите, во научните истражувања, мерење на јавното мислење, работата на владите итн. Во овој труд јас ќе се задржам на методите, кога станува збор за користењето на ‘big data’, за мерење на јавното мислење и за научни цели.

Уште еден цитат од Дон Мигел Руиз

Уште еден цитат од Дон Мигел Руиз, овој пат од книгата "Mastery of Love - A Practical Guide to the Art of Relationship - A Toltec Wisdom Book". Повеќе инфо за книгата можете да најдете тука.

"Love is based on respect. Fear doesn’t respect anything, including itself. If I feel sorry for you, it means I don’t respect you. You cannot make your own choices. When I have to make the choices for you, at that point I don’t respect you. If I don’t respect you, then I try to control you. Most of the time when we tell our children how to live their lives, it’s because we don’t respect them. We feel sorry for them, and we try to do for them what they should do for themselves. When I don’t respect myself, I feel sorry for myself, I feel I’m not good enough to make it in this world. How do you know when you don’t respect yourself? When you say, “Poor me, I’m not strong enough, I’m not intelligent enough, I’m not beautiful enough, I cannot make it.” Self-pity comes from disrespect. Love is ruthless; it doesn’t feel sorry for anyone, but it does have compassion. Fear is full of pity; it feels sorry for everyone. You feel sorry for me when you don’t respect me, when you don’t think I am strong enough to make it. On the other hand, love respects. I love you; I know you can make it. I know you are strong enough, intelligent enough, good enough that you can make your own choices. I don’t have to make your choices for you. You can make it. If you fall, I can give you my hand, I can help you to stand up. I can say, “You can do it, go ahead.” That is compassion, but it is not the same as feeling sorry. Compassion comes from respect and from love; feeling sorry comes from a lack of respect and from fear."

Цитат од Дон Мигел Руиз

"In your whole life nobody has ever abused you more than you have abused yourself. And the limit of your self-abuse is exactly the limit that you will tolerate from someone else. If someone abuses you a little more than you abuse yourself, you will probably walk away from that person. But if someone abuses you a little less than you abuse yourself, you will probably stay in the relationship and tolerate it endlessly."

Дон Мигел Руиз е мексички мистик чија книга "The Four Agreements" ја прочитав откако ја сретнав реченицата:

"Whatever happens around you, don't take it personally... Nothing other people do is because of you. It is because of themselves". 

Книгата е кратка и преполна со насоки и совети за ослободување на духот и на секого топло му ја преопрачувам.

Кон “Mo’ Meta Blues” – мемоарите на Ahmir “Questlove” Thompson рецензија на Петар Хаџиев

Во првиот гостински пост на Ескалиер имаме еден одличен есеј напишан од Петар Хаџиев преку кој ни ги пренесува неговите импресии од книгата “Mo’ Meta Blues” на фронтменот на хип-хоп составот "The Roots" Амир "Questlove" Томпсон. 

Ahmir “Questlove” Thompson e роден во Филаделфија и е познат по својата работа како продуцент, диџеј, музички критичар, но пред се како тапанар и основач на легендарниот хип-хоп бенд The Roots. Носител на најпознатото афро моментално. Неговото музичко творештво и познавање го сместува меѓу поважните ликови за развојот на хип-хоп културата. Тој е, пред се, еден креативец кој се има посветено себеси на музиката. Ова беше доволно да ме заинтересира да ја прочитам неговата биографска книга. 

“When I really like something, I tend to never listen to it again. I want to remember the feeling even more than I want to remember the music. If you get that record back out, you risk learning that it’s not as good in reality as it is inside of you. Better to have the memory than to go back and have to adjust your truth. And even if it is every bit as good, you’re just going to deconstruct it, like this. You’re going to use your brain instead of your feelings. As you get older, feelings are hard to come by.”

• -Rich Nichols, долгогодишниот менаџер на The Roots и еден од „гласовите“ во книгата. 

Книга во која Questlove, со помош од своите пријатели – книжевниот уредник на книгата и менаџерот Rich Nichols (секој од нив со посебен „глас“), ја раскажува својата животна приказна. Како дете на музичари, уште од три години свири на тапани, а исто така од таа возраст почнува и да се интересира за музички изданија. На начин својствен за себе, преку врзување на сеќавањата за плочи, а подоцна и касети и дискови, се навраќа на своето детство и адолесценција, почетоците и понатамошниот успех на неговиот бенд The Roots, продукциската работа со голем број музичари, светската слава и угледот кај музичките критичари кои го уживаат The Roots, како и нивната музичка резиденција во шоуто на Jimmy Fallon. Исто така, раскажува за творештвото во колективот Soulquarians (во кој меѓу другите членови биле и J Dilla, Erykah Badu, Common, D’Angelo и други) и нивното создавање на нов жанр во музиката – neosoul. 

Читајќи ја оваа книга ќе сакате да се нурнете во морето од музичко богатство што Questlove го сервира, а на крајот од секое поглавје е сублимирано во рубриката “Quest Loves Records”. Ќе дознаете за неговата опсесија со Prince, изненадувачките симпатии кон бендот KISS, инспирацијата што ја црпел од негови современици како De La Soul и A Tribe Called Quest, како и познавањето на огромен број на фанк, соул, диско, рок и хип-хоп изведувачи. Доколку сте ги слушале албумите на The Roots, оваа книга ќе служи како потсетување на сите моменти поминати со нив, а во спротивен случај – ќе ве натера да посакате да ги додадете во својата музичка колекција. 

Би ја препорачал на секој искрен љубител на музиката, без разлика дали е или не е вљубен во хип-хопот (како мене). Се чита навистина лесно и брзо. Читајќи ја книгата ќе се најдете во ситуација каде се враќате на одредени делови затоа што едноставно зрачат од љубов и топлина спрема музиката. По завршувањето на книгата бев малку тажен затоа што заврши, а ниту едно наредно нејзино читање нема да ме натера да се чувствувам на истиот начин како кога ја читав за прв пат, но од друга страна се почувствував далеку побогат од аспект на моето музичко образование и почнав да ја ценам музиката на малку поинаков начин од претходно.

Оценка: 9/10

ПС. Сликите на крајот од книгата се шлагот на тортата, а особено интересна е и одјавата – во стилот на одјавите што Questlove ги прави за секој албум на The Roots. 

ППС. На линков има дел од албумите кои што се содржани во рубриката “Quest Loves Records”: https://myspace.com/discover/editorial/2013/7/2/bookmarked-the-50-records-that-made-questlove-according-to-mo-meta-blues

Несомено е дека првите импресии од преслушувањето на нова музика или пак читањето на нова книга се најсилни, идилични, меѓутоа за да создадеме лични класики кои ќе бидат темел на нашиот индивидуален карактер треба да се навратиме на многу книги и албуми. Понекогаш се навраќаме трагајќи по првичниот позитивен впечаток. Понекогаш можеби првиот впечаток не бил толку добар меѓутоа сметаме дека има нешто што ни проникнало. Исто така многу книги се убави на различен начин доколку ги прочитаме во различен дел од нашиот живот. Затоа сметам дека за да создадеме лични класици треба да се навратиме на многу книги и тоа е тема на некој следен пост.

Интервју со Владимир Владиславич

Убеден сум дека писателите кои пишуваат фикција ги даваат најдобрите интервјуа. Интервјуто со Иван Владиславич, балкански емигрант кој живее и работи во Јоханесбург, го потврди тоа.

Во интервјуто за TheWhiteReview.org тој зборува за своите дела, за методот преку кој ги одбира локациите за кои пишува како и составува една практична листа на книги кои би ги понел на пуст остров. Следат неколку извадоци кои мене ми оставија впечаток. Тука може да го прочитате интервјуто во целост.

За тоа како некои локации остануваат во нашето сеќавање:

^AIVAN VLADISLAVI? — I’m interested in the layering of memory and place. I’ve quoted Lionel Abrahams on this question before: in his poem ‘Views and Sites’ he wonders whether his attachment to certain unprepossessing parts of the city may be traced to the fact that a ‘topsoil of memory’ has formed there and this makes him feel more alive, more at home. I was considering Abrahams’ work when I started Portrait with Keys, and so questions about memory and place are in the foundations of the book.

Во врска со тоа дали пишува имајќи ги читателите во предвид:

I obviously consider the reader to the extent that I hope someone will read what I’ve written and I expect them to get something from the exercise. But I cannot say that I think about this reader when I’m working. It feels to me like the contract is entirely between myself and the text; I am trying to resolve something for myself by working it through in language. What happens afterwards doesn’t concern me at the time. In this limited sense, you could say I’m writing for myself. Limited because I’m also not the intended reader; the pleasure for me is in the writing rather than the reading. Tim Couzens once told me something Calvino said about writing, to the effect that it was ‘hiding something so that the reader can find it’. This seems like a good description of the activity. When I’m ‘hiding something’ in written form, I imagine that someone will come looking, but I don’t know who this person is and I don’t consider how good their eyes are.

Каде што објаснува како секоја книга си има своја ситуација и место каде што треба да се прочита. Мислам дека многу од нас, вклучувајќи ме и мене, ја направиле таа грешка да понесат "тешка" книга на плажа, каде е невозможно да се достигне потребното ниво на концентрација за да се поврземе со книгата. Неговиот одговор дека тешките книги треба да се прочитаат во библиотека наоѓајќи се помеѓу полици со други книги е одличен:

 ^AIVAN VLADISLAVI? — I cannot arrive at a list of ‘essential readings’. Some readers might find it easy, but the list of books I love for one reason or another is too long and varied to make a sensible choice of four. In any event, books change with every reading, and they can lose their appeal or suddenly come to life in new circumstances. I’ve taken a stack of books with me on holiday only to discover that half of them are unreadable at the seaside. I wouldn’t like to find myself under a beach umbrella, clutching a copy of Labyrinths that I simply can’t read, because you need to be in an armchair, surrounded by bookshelves, to read Borges properly. (I dislike the phrase ‘prescribed reading’ – but that is a different matter.)

И за крај неговата листа на книги кои би ги понел на пуст остров:

Let me take you literally and handpick four books for the desert island. Probably one should pack Robinson Crusoe, which is full of advice on building stockades and so on, but I would rather have Treasure Island. There’s an irrepressible energy in Stevenson’s prose that cheers me up. He speaks to the child in his reader, but he treats that child like an adult. Do you know his wonderful remark that good stories ‘satisfy the nameless longings of the reader, and … obey the ideal laws of the day-dream’? This is far from how I write but close to how I read. 

Then I would take something I read recently, Tim Robinson’s Stones of Aran: Pilgrimage. It’s a meticulously detailed account of Árainn, the largest of the three Aran Islands, its geology, history, mythology, shaped by a walk around its rugged coastline. It’s a beautiful book, one that approaches a single place with such loving attentiveness that no reader could come away without a new awareness of their own surroundings. I imagine it would be a very useful guide to desert-island life. Going back to Lionel Abrahams’s idea of the ‘topsoil of memory’, Robinson’s genius is to find this topsoil in every nook and cranny. By examining how every crag and inlet came by its name, for instance, he finds human traces in the landscape and opens it to history. (Robinson wrote a follow-up called Labyrinth, in which he ventures from the shoreline into the interior. Perhaps I should pack that instead?) 

 My third choice might be Axel Munthe’s The Story of San Michele, which is about his house on Capri, his work as a doctor and anything else he feels like writing about. I’ve been fascinated by this wayward memoir since I first read it as a teenager.

Finally, I’ll defer to Aubrey Tearle, the narrator of The Restless Supermarket, who recommends the Condensed Oxford Dictionary as the perfect desert island reading, not least because it comes with a handy magnifying glass one could use to start a fire. As fans of Survivor know, you can endure almost anything if you have fire, and once your torch goes out you have to leave the tribal council area immediately.  

 

Доколку сеуште не сте убедени дека писателите на фикција ги даваат најдобрите интерјвуа прочитајте го ова интервју со Маргарет Атвуд.